ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΤΗΡΙΩΝ
Διαχρονική ανάγκη που συζητιέται μετά από κάποιο σεισμό
Δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική εφημερίδα NEXTDEAL Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου 2015
Το πρόσφατο χτύπημα του Εγκέλαδου, αυτή τη φορά στη Λευκάδα, επανέφερε τον προβληματισμό γύρω από διαχρονικό θέμα των αντιμετώπισης του κινδύνου των ζημιών από σεισμό. Εύλογο είναι να συζητηθεί και πάλι το θέμα της καθιέρωση υποχρεωτικής ασφάλισης των ακινήτων. Βέβαια, θα εκδηλωθούν και πάλι οι γνωστές αρνητικές αντιδράσεις: “Όχι άλλα χαράτσια, όχι λεφτά στις ασφαλιστικές εταιρείες...”. Και όμως το συγκεκριμένο θεσμικό μέτρο, παρά τις όποιες εύλογες αντιδράσεις, αν το κρίνει κανείς αντικειμενικά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ιδιαίτερα στη δύσκολη περίοδος οικονομικής κρίσης που διανύουμε ως χώρα.
Ο θεσμός της Ασφάλισης, εφευρέθηκε και συντηρείται, εδώ και πολλά χρόνια, από τον ίδιο τον άνθρωπο για τη διασφάλιση έναντι κινδύνων που απειλούν την περιουσία, την υγεία, τη δραστηριότητά του και τα οικονομικά του συμφέροντα Η Ασφάλιση, χωρίς να κοστίζει ακριβά, λειτουργεί στην πράξη ως ένας διεθνοποιημένος αλληλο-υποστηρικτικός μηχανισμός προς όφελος κάποιων που μπορεί να ατυχήσουν ή να πληγούν από κάποιο ζημιογόνο γεγονός.
Με απλές κουβέντες. Πληρώνω, μαζί με πολλούς άλλους (όχι μόνο στη χώρα μου αλλά σε ευρύτερο επίπεδο) κάτι σχετικά πολύ λίγο (ασφάλιστρα) για να απαιτήσω αποζημίωση για κάποιο σημαντικό ποσό που δεν θα μπορώ εύκολα να το έχω όταν επέλθει ο κίνδυνος. Η παγκοσμιότητα αυτής της αρχής γίνεται ιδιαίτερα αισθητή - κατανοητή, στο διάστημα που ακολουθεί την επέλευση πολύ σημαντικών ζημιογόνων συμβάντων (καταστροφικοί τυφώνες, τσουνάμι στην Ιαπωνία, σεισμοί στην Ιαπωνία, Ν. Ζηλανδία, Χιλή, Ιταλία αλλά και παλιότερα Τουρκία, Ελλάδα).
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως τη στιγμή που ως χώρα ανήκουμε, ακόμη, στο club των αναπτυγμένων χωρών, είναι έξυπνο να επωφελούμαστε έξυπνα από τον διεθνή αλληλο-υποστηρικτικό θεσμό της Ασφάλισης, όπως κάνουν οι άλλες χώρες. Γιατί, δεν τυχαίο που οι Ευρωπαίοι συστηματικά απαιτούν την ασφάλιση σε κάθε πράξη αγοραπωλησίας, μεταβίβασης ή ενοικίασης ακινήτου. Ούτε είναι άστοχο που οι Τούρκοι εδώ και μερικά χρόνια (μετά από τον τελευταίο καταστρεπτικό σεισμό στη χώρα τους), μελέτησαν και θέσπισαν δια νόμου, κάποιο υποχρεωτικό επίπεδο ασφαλιστικής κάλυψης όλων ανεξαιρέτως των κτηρίων πετυχαίνοντας μάλιστα, στην πράξη, πάρα πολύ χαμηλά ασφάλιστρα (ελάχιστο ποσό που δεν ξεπερνά τα 100€ το χρόνο).
Με βάση τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς αυτό που λέμε έλλειψη «ασφαλιστικής συνείδησης» σε σχέση με τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου δεν έχει αναπτυχθεί η βασική ασφαλιστική κάλυψη της κατοικίας τουλάχιστον έναντι φυσικών φαινομένων. Ίσως γιατί είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα στην ιδέα πως το πανίσχυρο και με τη "βαθιά τσέπη" κράτος, θα βοηθήσει τους παθόντες που θα έχουν την ατυχία να πληγούν από κάποια θεομηνία. Και όταν λέμε βοήθεια, εννοούμε κάποιο "συμβολικό" ποσό για το οποίο υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες σε ότι αφορά τη διαθεσιμότητά του στο μέλλον. Ωστόσο, αυτό δεν θα πρέπει να μας εμποδίζει να ενεργούμε εξορθολογιστικά και διαφορετικά από ότι είχαμε συνηθίσει.
Ειδικά στην παρούσα κατάσταση όπου ο δανεισμός είναι αδύνατος και η πώληση κάποιου περιουσιακού στοιχείου είναι πράξη υπερβολικά δύσκολη και οδυνηρή, η θεσμοθέτηση της ασφάλισης ακινήτων σε κάποιο βασικό πλαίσιο κάλυψης είναι απαραίτητη. Θα κοστίζει ένα σχετικά ελάχιστο ποσό που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τον Έλληνα Καταναλωτή, προκειμένου να έχει το σπίτι του ασφαλισμένο από θεομηνία και να ζει χωρίς το άγχος να μείνει η οικογένειά του στο δρόμο.
Η υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων, είναι στοιχείο εκσυγχρονισμού, εφικτό και απόλυτα δικαιολογημένο ακόμη και σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Αποτελεί δε μια πολύ καλή ευκαιρία για την Ιδιωτική Ασφάλιση να δείξει την κοινωνική ευαισθησία της, τις ικανότητές της να ανταποκρίνεται - προσαρμόζεται σε νέες ανάγκες να και να αναπτύσσεται στο πλαίσιο της σύγχρονης ευρωπαϊκής – παγκοσμιοποιημένης ασφαλιστικής αγοράς.