ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ / ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ
Αναγκαία πριν να συμβεί το κακό!
Συζητιέται και πάλι το θέμα της καθιέρωσης υποχρεωτικής ασφάλισης των ακινήτων. Λογικό είναι να ξαναεμφανίζονται και οι γνωστές αρνητικές αντιδράσεις: Όχι άλλα χαράτσια, όχι λεφτά στις ασφαλιστικές εταιρείες, σε περίπτωση φυσικών καταστροφών οι ασφαλιστικές εταιρείες θα πτωχεύουν και τις υποχρεώσεις τους θα αναλαμβάνει το ελληνικό κράτος ...
Και όμως το συγκεκριμένο θεσμικό μέτρο, παρά τις όποιες εύλογες αντιδράσεις, αν το κρίνει κανείς αντικειμενικά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η δύσκολη περίοδος οικονομικής κρίσης που διανύουμε, θα πρέπει να μας κάνει να αντιδρούμε ψύχραιμα και ορθολογικά σε παρόμοια θέματα!
Ο θεσμός της Ασφάλισης, εφευρέθηκε και συντηρείται, εδώ και πολλά χρόνια, από τον ίδιο τον άνθρωπο για τη διασφάλιση έναντι κινδύνων που απειλούν την περιουσία, την υγεία, τη δραστηριότητά του και τα οικονομικά του συμφέροντα Η Ασφάλιση, χωρίς να κοστίζει ακριβά, λειτουργεί στην πράξη ως ένας διεθνοποιημένος αλληλο-υποστηρικτικός μηχανισμός προς όφελος κάποιων που μπορεί να ατυχήσουν ή να πληγούν από κάποιο ζημιογόνο γεγονός. Με απλές κουβέντες. Πληρώνω, μαζί με πολλούς άλλους (όχι μόνο στη χώρα μου αλλά σε ευρύτερο επίπεδο) κάτι σχετικά πολύ λίγο (ασφάλιστρα) για να απαιτήσω αποζημίωση για κάποιο σημαντικό ποσό που δεν θα μπορώ εύκολα να το έχω όταν επέλθει ο κίνδυνος. Η παγκοσμιότητα αυτής της αρχής γίνεται ιδιαίτερα αισθητή - κατανοητή, στο διάστημα που ακολουθεί την επέλευση πολύ σημαντικών ζημιογόνων συμβάντων (καταστροφικοί τυφώνες, τσουνάμι στην Ιαπωνία, σεισμοί στην Ιαπωνία, Ν. Ζηλανδία, Χιλή, Ιταλία αλλά και παλιότερα Τουρκία, Ελλάδα).
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως τη στιγμή που ως χώρα ανήκουμε, ακόμη, στο club των αναπτυγμένων χωρών, είναι έξυπνο να επωφελούμαστε έξυπνα από τον διεθνή αλληλο-υποστηρικτικό θεσμό της Ασφάλισης, όπως κάνουν οι άλλες χώρες; Γιατί, δεν τυχαίο που οι Ευρωπαίοι συστηματικά απαιτούν την ασφάλιση σε κάθε πράξη αγοραπωλησίας, μεταβίβασης ή ενοικίασης ακινήτου. Ούτε είναι άστοχο που οι Τούρκοι εδώ και μερικά χρόνια (μετά από τον τελευταίο καταστρεπτικό σεισμό στη χώρα τους), μελέτησαν και θέσπισαν δια νόμου, κάποιο υποχρεωτικό επίπεδο ασφαλιστικής κάλυψης όλων ανεξαιρέτως των κτηρίων πετυχαίνοντας μάλιστα, στην πράξη, πάρα πολύ χαμηλά ασφάλιστρα (ελάχιστο ποσό που δεν ξεπερνά τα 100€ το χρόνο).
Με βάση τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς αυτό που λέμε έλλειψη «ασφαλιστικής συνείδησης» σε σχέση με τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου δεν έχει αναπτυχθεί η βασική ασφαλιστική κάλυψη της κατοικίας τουλάχιστον έναντι φυσικών φαινομένων. Ίσως γιατί είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα στην ιδέα πως το πανίσχυρο και με τη “βαθιά τσέπη” Κράτος, θα βοηθήσει τους παθόντες που θα έχουν την ατυχία να πληγούν από κάποια θεομηνία. Και όταν λέμε βοήθεια, εννοούμε κάποιο “συμβολικό” ποσό και την παρότρυνση των τραπεζών να προσφέρουν κάποια δάνεια με ευνοϊκούς όρους. Να όμως που τώρα με την κρίση, η επίπλαστη αυτή ευχέρεια εξανεμίσθηκε και αντικαταστάθηκε από την πιο σκληρή πραγματικότητα (κράτος ανήμπορο να συνδράμει, αδιανόητος τραπεζικός δανεισμός και πολίτες στριμωγμένοι οικονομικά να προσπαθούν να επιβιώσουν).
Είναι γνωστή η ένδεια λόγω της οικονομικής κρίσης, που βαραίνει. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να μας εμποδίζει να ενεργούμε εξορθολογιστικά και διαφορετικά από ότι είχαμε συνηθίσει ή μας είχαν συνηθίσει. Ο μικρο-ιδιοκτήτης έχει περισσότερο ανάγκη την ασφάλιση του ακινήτου στο οποίο ζει, ειδικά στην παρούσα κατάσταση όπου, στο πλαίσιο κάποιας δύσκολης συγκυρίας που θα χρειαστεί χρήματα, ο δανεισμός είναι αδύνατος και η πώληση κάποιου περιουσιακού στοιχείου είναι πράξη υπερβολικά δύσκολη και οδυνηρή.
Κατά συνέπεια, η θεσμοθέτηση της ασφάλισης ακινήτων σε κάποιο βασικό πλαίσιο κάλυψης είναι απαραίτητη. Είναι βέβαιο, πως θα κοστίζει ένα σχετικά ελάχιστο ποσό που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τον Έλληνα Καταναλωτή, ο οποίος μαζί με τα τόσα χαράτσια, θα μπορέσει να αντέξει και το συγκεκριμένο, προκειμένου να έχει το σπίτι του ασφαλισμένο από θεομηνία και να ζει χωρίς το άγχος να μείνει η οικογένειά του στο δρόμο.
Βέβαια, είναι γνωστό πως η κοινωνία δεν έχει την καλύτερη εικόνα για την Ιδιωτική Ασφάλιση στη χώρα μας αφού συχνά ακούμε να λέγεται: “ποιες ασφαλιστικές εταιρείες με τα όσα ακούγονται και έχουν γίνει στην αγορά;”. Ωστόσο, και η ασφαλιστική αγορά αναγκαστικά εξυγιαίνεται υπό την πίεση της ευρωπαϊκής ένωσης και του ανταγωνισμού.
Η υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων, είναι θέμα εφικτό και δικαιολογημένο. Αποτελεί δε μια πολύ καλή ευκαιρία για την Ιδιωτική Ασφάλιση να δείξει την κοινωνική ευαισθησία της, τις ικανότητές της να ανταποκρίνεται - προσαρμόζεται σε νέες ανάγκες να και να αναπτύσσεται στο πλαίσιο της σύγχρονης ευρωπαϊκής – παγκοσμιοποιημένης ασφαλιστικής αγοράς.