Ένα δομικό έργο / ακίνητο, δεν είναι ένα τυποποιημένο καταναλωτικό προϊόν αλλά, όπως και ένα έργο υποδομής (δρόμος, γέφυρα, λιμάνι κλπ), είναι ένα "επενδυτικό κοινωνικό προϊόν" το οποίο μελετάται, κατασκευάζεται και συντηρείται ώστε να "ζήσει" τουλάχιστον για 100-150 χρόνια. Στη βάση αυτή, θα πρέπει να εξετάζεται και η ασφαλισιμότητα του κινδύνου, λαμβάνοντας υπόψη:

• την εξέλιξη του θεσμικού πλαισίου δόμησης (Οικοδομικός Κανονισμός), δηλαδή, την  εφαρμογή των τεχνικών παραμέτρων μελέτης, των διαδικασιών έκδοσης οικοδομικών αδειών και κατασκευής καθώς επίσης 
• τις συνθήκες μεταβίβασης, διαχείρισης και χρήσης των ακινήτου σε όλη τη χώρα.

Επιπλέον, όταν γίνεται αναφορά για την καθολική ασφάλιση ακινήτων, είναι εύλογο να υπάρχει επαρκής αλληλοενημέρωση και συνεργασία αρμόδιων υπηρεσιών της Πολιτείας καθώς και  κάποιων επαγγελματικών Φορέων που σχετίζονται με το όλο θέμα (δεν είναι υπόθεση μόνο της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος). 

Εξορθολογισμός συστήματος

Για να λειτουργήσει ορθολογικά η υποχρεωτική ασφάλιση ακινήτων με νομοθετική ρύθμιση από το Κράτος, θα πρέπει να τεκμηριώνεται πως με τη σχετική διαδικασία θα διασφαλίζεται ο Καταναλωτής που θα πληρώνει τα ασφάλιστρα. Δηλαδή, στο σενάριο να υπάρξει ένας νόμος που θα επιβάλλει την ασφάλιση ακινήτων δημιουργώντας έτσι μια νέα επιχειρηματική ύλη για τις ασφαλιστικές εταιρείες, θα πρέπει να θεωρείται αποδεκτό πως θα διαφοροποιηθούν τα δεδομένα και οι προϋποθέσεις που επιλεκτικά εφαρμόζει η εγχώρια ασφαλιστική αγορά, στην παρούσα φάση. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να υπάρξουν:

• σφαιρική προσέγγιση στην αξιολόγηση του κινδύνου που να λαμβάνει υπόψη τεχνικά χαρακτηριστικά και κοινωνικά δεδομένα γύρω από το σύνολο των ακινήτων στην Ελλάδα, 
• τυποποιημένη διαδικασία ανάληψης του κινδύνου με ασφάλιστρα που δεν θα αποκλίνουν από κάποιο υποχρεωτικό πλαίσιο τιμολόγησης
• ενιαίοι ασφαλιστικού όροι χωρίς ειδικές εξαιρέσεις ή καιδιφορούμενες προϋποθέσεις κάλυψης καθώς και
• συγκεκριμένη διαδικασία άμεσης και δίκαιης αποζημίωσης, που είναι το ζητούμενο.

Ευθύνες και Ασφάλιση

Όταν δια νόμου γίνει υποχρεωτική η ασφάλιση έναντι φυσικών καταστροφών, αποζημιωτέες δεν θα πρέπει να νοούνται ζημιές μόνο από τις λεγόμενες Θεομηνίες. Δηλαδή, ακραία ξαφνικά συμβάντα ασυνήθιστης έντασης, όπου ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να τα αντιμετωπίσει διεξοδικά ή να περιορίσει τη ζημιά.

Με δεδομένο πως η ασφάλιση θα είναι υποχρεωτική και θα απαλλάσσεται η Πολιτεία από τη δική της ευθύνη να αποζημιώνει, θα πρέπει να υπάρχει ένας τυποποιημένος μηχανισμός  αντικειμενικής αποζημίωσης, σύμφωνα με τους όρους του ασφαλιστηρίου.

Θα πρέπει να αποζημιώνονται αυτόματα και περιπτώσεις ζημιών σε κτήρια που προκύπτουν και από κάποιο σεισμό μεσαίας έντασης (πχ 4-5 ρίχτερ). Δηλαδή, θα πρέπει να καλύπτονται ζημίες λόγω αστοχίας από "κρυφά ελαττώματα" της κατασκευής ή που οφείλονται σε λάθη ή παραλείψεις Μηχανικού. Παράλληλα, θα πρέπει να είναι σαφές πως θα παραμένει ανοιχτό το δικαίωμα αναγωγής κάποιου/ων φερόμενου/ων ως υπαίτιου/ων ή συνυπαίτιου/ων για τη ζημιά που πληρώθηκε από την ασφαλιστική εταιρεία., με στόχο τη νόμιμη ανάκτηση μέρους της αποζημίωσης. Φυσικά, πάλι μέσω  αξιόπιστων ασφαλιστικών προϊόντων Επαγγελματικής Αστικής Ευθύνης, όπως έχουν θεσπιστεί από την ευρωπαϊκή νομολογία και την ευρύτερη διεθνή πρακτική εμπειρία.