Ασφάλιση Περιβαλλοντικής Ευθύνης

Στοιχείο ανταγωνιστικότητας

Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα συνεπάγεται ανάληψη κινδύνων και ευθυνών.
Ανάλογα με το είδος της δραστηριότητας (βιομηχανική, κατασκευαστική, εμπορική, ξενοδοχειακή, παροχή υπηρεσιών κλπ), με τον αριθμό και την σύνθεση του απασχολούμενου προσωπικού και με το γεωγραφικό περιβάλλον που δραστηριοποιείται η επιχείρηση, η “ένταση” ευθύνης είναι διαφορετική, σε ότι αφορά το ενδεχόμενο να βλάψει το Κοινό, τους Εργαζομένους ή το Περιβάλλον,. Μιλάμε για την Αστική Ευθύνη, την οποία κάθε Επιχείρηση φέρει και την όποια πρέπει να δείχνει πως ενστερνίζεται και πως την αναλαμβάνει υπεύθυνα.
Σύμφωνα δε με τη σύγχρονη διεθνή πρακτική, μια επιχείρηση που αναλαμβάνει υπεύθυνα την όποια αστική ευθύνη της, νοείται πως εγγυάται, μέσω κατάλληλης ασφάλισης, την χρηματική αποζημίωση για αποκατάσταση της ενδεχόμενης ζημιάς που μπορεί να προκαλέσει σε Τρίτους (Κοινό), σε Εργαζόμενους ή στο Περιβάλλον.

Κίνδυνοι και Ευθύνες

Δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική εφημερίδα NEXTDEAL Δευτέρα, 19 Οκτώβριος 2015 με τίτλο "ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ: Συχνά αγνοείται ή υποβαθμίζεται" (http://goo.gl/4FBcjm)

Ανασφάλιστα είναι τα επτά στα δέκα τουριστικά καταλύματα στη χώρα μας, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26519&subid=2&pubid=113795782). Συγκεκριμένα, το 73% αυτών των επιχειρήσεων δεν είναι καλυμμένες για τον κίνδυνο Αστικής Ευθύνης έναντι πελατών/τρίτων.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των ασφαλίσεων αστικής ευθύνης ξενοδόχων. Ωστόσο, υπάρχουν κενά και πολλές ατέλειες στην εφαρμογή της διεθνούς πρακτικής στον τομέα αυτό. Όταν κλήθηκα να αξιολογήσω το πλαίσιο ασφάλισης ενός πολυτελούς ξενοδοχείου το οποίο βρισκόταν σε διαδικασία πιστοποίησης κατά ISO, διαπίστωσα ότι ήταν ασφαλισμένο κατά βάση ως περιουσιακό στοιχείο, καθώς ήταν υποχρεωτικό λόγω τραπεζικού δανεισμού, αλλά η ασφάλιση αστικής ευθύνης περιοριζόταν σε ένα όριο €100,000!  Ήταν δηλαδή ανεπαρκώς καλυμμένοι σε περίπτωση τυχαίου ζημιογόνου συμβάντος από αμέλεια εκ μέρους του προσωπικού ή της διεύθυνσης του ξενοδοχείου.

Αντιμετώπιση του κινδύνου με ορθολογική Ασφάλιση!
 

Οι σύγχρονες θεσμικές εξελίξεις αναδεικνύουν όλο και πιο πολύ την αναγκαιότητα θέσπισης κανόνων επιχειρηματικής δράσης συμβατών με το περιβάλλον. Η Ευρωπαϊκή Οδηγία 2004/35/ΕΚ για την Περιβαλλοντική Ευθύνη που έχει ενσωματωθεί στο εγχώριο δίκαιο (ΠΔ148 / 29-9-2009) και η οποία εκφράζεται με το «ο ρυπαίνων πληρώνει», αποτελεί τη σύγχρονη έκφραση ενός εξελισσόμενου θεσμικού πλαισίου γύρω από το Περιβάλλον και την ανάγκη προστασίας του.

Το μήνυμα του νέου θεσμικού πλαισίου για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν είναι απλά «σύσταση» για πρόληψη ή, όπως άλλοτε, «ενθάρρυνση» για λήψη μέτρων προστασίας με κατάλληλη επιδότηση. Είναι προειδοποίηση προς τους πιθανούς ρυπαίνοντες για αυστηρή τιμωρία, η οποία μεταφράζεται σε εκ του νόμου υποχρέωση για υπέρογκες δαπάνες  έρευνας και εργασίες αποκατάστασης.

Οι εξελίξεις απαιτούν και πιέζουν

Στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικής κρίσης που αγγίζει το σύνολο της κοινωνίας, είναι και κάποιες θεσμικές εξελίξεις που  προβληματίζουν. Πρόκειται για θέματα που ενώ έπρεπε προ πολλού να αναδειχθούν και να υιοθετηθούν στην πράξη, διάφορες σκοπιμότητες τα έθεταν στο περιθώριο ή σε δεύτερη προτεραιότητα. Ωστόσο, οι ευρύτερες κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις καθώς και ανάγκες εκσυγχρονισμού σύμφωνα με τα ισχύοντα ευρωπαϊκά δεδομένα, αναγκαστικά τα θέτουν σε ημερήσια διάταξη. Ένα τέτοιο θέμα είναι η Περιβαλλοντική Ευθύνη. Δηλαδή, ευθύνη για τυχόν επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον από κάποια παραγωγική διαδικασία σε συνδυασμό με κάποια σκόπιμη ή εξ αμελείας ανθρώπινη ενέργεια.

Νέα “έγνοια” στο σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον

Η αναμφισβήτητη οικολογική επιβάρυνση του πλανήτη και η πίεση από την πλευρά των διάφορων οικολογικών οργανώσεων, αναδεικνύουν την έννοια της περιβαλλοντικής ευθύνης ως μεγάλης σημασίας για την ποιότητα της ζωής. Έκφραση των εξελίξεων αυτών αποτελεί η Ευρωπαϊκή Οδηγία 2004/35/ΕΚ για την Περιβαλλοντική Ευθύνη υπό τον τίτλο «Ο ρυπαίνων πληρώνει», η οποία έχει γίνει ήδη και Νόμος του Κράτους. Το “μήνυμα” του νέου  θεσμικού πλαισίου για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν είναι ούτε η «σύσταση» για πρόληψη, ούτε η «ενθάρρυνση» για λήψη μέτρων προστασίας του που είχαν θεσμοθετηθεί πριν την Οδηγία αυτή. Είναι η προειδοποίηση προς τους πιθανούς ρυπαίνοντες για «αυστηρή τιμωρία». Τιμωρία, η οποία μεταφράζεται, όχι απλά σε κάποιο διοικητικό - πειθαρχικό πρόστιμο αλλά σε εκ του νόμου υποχρέωση για αποκατάσταση των όποιων ζημιών στο περιβάλλον με υπέρογκες δαπάνες και χρηματικές αποζημιώσεις.