κίνδυνοι επιχειρήσεων

Μπορεί να αμφισβητηθεί η χρησιμότητα της Ασφάλισης;
 

Δραστηριοποιούμενος, για πάνω από είκοσι χρόνια, στον ασφαλιστικό χώρο και σε συνάφεια με την ευρωπαϊκή ασφαλιστική αγορά (αρχική εμπειρία σε διεθνή Γαλλικό Ασφαλιστικό Όμιλο και επί σειρά ετών συνεργαζόμενος με τους Lloyd’s του Λονδίνου), διαπίστωσα πως σε όλες τις ώριμες αγορές των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κανένας Επαγγελματίας ή Φορέας δεν προσφέρει υπηρεσίες χωρίς ασφαλιστική κάλυψη των όποιων ευθυνών του και καμιά σύγχρονη Επιχείρηση δεν δραστηριοποιείται στο σημερινό διεθνοποιημένο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον χωρίς ορθολογική ασφάλιση έναντι κινδύνων που μπορούν να απειλήσουν την ανταγωνιστικότητα και τη βιωσιμότητά της. Διαπίστωσα επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, πως δυστυχώς λείπει στη χώρα μας αυτό που λέμε  «ασφαλιστική συνείδηση», με αποτέλεσμα ο καταξιωμένος θεσμός της Ασφάλισης να παραμένει “στα αζήτητα” ή να εφαρμόζεται ελλιπώς.

Απαραίτητο συστατικό του σύγχρονου “επιχειρείν”

Υπάρχει δυστυχώς, η αρκετά διαδεδομένη αντίληψη πως η Ασφάλιση είναι κάτι το όχι απολύτως αναγκαίο και ίσως κάτι που μπορεί να αποφύγει κανείς γλιτώνοντας/ εξοικονομώντας το αντίστοιχο κόστος.

Όταν επιβάλλεται ως συμβατική υποχρέωση, πολύ συχνά αντιμετωπίζεται ως αμφίβολης σκοπιμότητας δαπάνη και προς τούτο καταβάλλεται προσπάθεια για την υποβάθμισή της ή ακόμη και για την αποφυγή της. Επίσης  πολύ συχνά διατυπώνεται μια χειρότερη αντίληψη που λέει ότι: «εμείς μια τέτοια ασφάλιση  δεν τη χρειαζόμαστε και δεν μας αφορά. Επομένως γιατί να ξοδεύουμε;» ή ακόμη «ξέρουμε τη δουλειά μας και πάντα προσέχουμε. Τόσα χρόνια λειτουργούμε / είμαστε στο επάγγελμα και δεν μας έχει συμβεί κάτι …»

Νέα “έγνοια” στο σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον

Η αναμφισβήτητη οικολογική επιβάρυνση του πλανήτη και η πίεση από την πλευρά των διάφορων οικολογικών οργανώσεων, αναδεικνύουν την έννοια της περιβαλλοντικής ευθύνης ως μεγάλης σημασίας για την ποιότητα της ζωής. Έκφραση των εξελίξεων αυτών αποτελεί η Ευρωπαϊκή Οδηγία 2004/35/ΕΚ για την Περιβαλλοντική Ευθύνη υπό τον τίτλο «Ο ρυπαίνων πληρώνει», η οποία έχει γίνει ήδη και Νόμος του Κράτους. Το “μήνυμα” του νέου  θεσμικού πλαισίου για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν είναι ούτε η «σύσταση» για πρόληψη, ούτε η «ενθάρρυνση» για λήψη μέτρων προστασίας του που είχαν θεσμοθετηθεί πριν την Οδηγία αυτή. Είναι η προειδοποίηση προς τους πιθανούς ρυπαίνοντες για «αυστηρή τιμωρία». Τιμωρία, η οποία μεταφράζεται, όχι απλά σε κάποιο διοικητικό - πειθαρχικό πρόστιμο αλλά σε εκ του νόμου υποχρέωση για αποκατάσταση των όποιων ζημιών στο περιβάλλον με υπέρογκες δαπάνες και χρηματικές αποζημιώσεις.