Τεχνικοί Ασφαλείας

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ & ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Να αντιγράψουμε τους Κύπριους!

Παρά τις όποιες προόδους στον τομέα της πρόληψης, ο κίνδυνος των εργατικών ατυχημάτων δεν μπορεί να μηδενισθεί. Η αμέλεια, το λάθος και η παράλειψη είναι ανθρώπινες αδυναμίες που πάντα υπάρχουν και μπορούν να καταστούν γενεσιουργές αιτίες για την πρόκληση εργατικών ατυχημάτων, με ενίοτε βαριές οικονομικές συνέπειες για:

-  τον εκάστοτε Εργοδότη

- τον Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης,

- τον ίδιο τον εργαζόμενο και την οικογένειά του (περίπτωση σοβαρής σωματικής βλάβης με μερική ή μόνιμη ανικανότητα ή θάνατο).

Η αμέλεια το λάθος και η παράλειψη συνιστούν την έννοια της Ευθύνης. Στην περίπτωση των εργατικών ατυχημάτων ο Νομοθέτης δεν συγχωρεί και επιβάλλει ανάλογη τιμωρία στον καταρχήν φερόμενο ως υπαίτιο Εργοδότη, με το κλασικό αιτιολογικό της «μη τήρησης των προσηκόντων μέτρων ασφαλείας για την πρόληψη του ατυχήματος». Είναι προφανές πως σε παρόμοιες καταστάσεις η όλη διαδικασία και το όποιο οικονομικό κόστος του εργατικού ατυχήματος, βαρύνει κατά βάση τον Εργοδότη ο οποίος έχει εκ του νόμου αντικειμενική αστική ευθύνη για το ατύχημα.

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ & ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Υπάρχει και η  Επαγγελματική Ευθύνη των Φορέων...
 

Αφορμή για το παρόν Σημείωμα, το σχετικό δημοσίευμα στην ηλεκτρονική εφημερίδα NextDeal (http://bit.ly/oMsnaR), αναφορικά με το νέο νόμο 3996 (σε ισχύ από 5/8/2011), ο οποίος αναφέρεται μεταξύ άλλων σε “διοικητικές & ποινικές κυρώσεις για Εργοδότες από Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας”.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως παρόμοιες εξελίξεις δεν δημιουργούν απαραίτητα ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο (σε βασικές γραμμές υπάρχει ήδη). Αναδεικνύουν ένα πιο αυστηρό θεσμικό πλαίσιο που όλο και πιο συχνά θα ενεργοποιεί θέματα ευθύνης για όλους τους Φορείς Παροχής Υπηρεσιών (Δικηγόροι, Λογιστές, Μηχανικοί-Τεχνικοί Ασφαλείας, Ασφαλιστές), που εμπλέκονται στην παραγωγική λειτουργία μιας Επιχείρησης ή στην κατασκευή ενός τεχνικού έργου. Δηλαδή, μιλάμε για ένα νέο καθεστώς που σύμφωνα με τα ισχύοντα ευρωπαϊκά πρότυπα θα αναδεικνύει όλο και πιο πολύ την αναγκαιότητα εφαρμογής της ασφάλισης ως απαραίτητο μέσο χρηματικής αποζημίωσης όταν κάποια επιχείρηση ή κάποιος επαγγελματίας κατηγορείται για θέματα ευθύνης.