Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ
Κάποτε θα πρέπει να "ανακαλύψουμε" την Ασφάλισή της!
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις αναφορικά με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας και εστιάζοντας στην επικρατούσα κατάσταση γύρω από τα διάφορα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών (του Μηχανικού, του Γιατρού, του Δικηγόρου, του Λογιστή κ.ά.), διαπιστώνω πως έχουμε να διαβούμε πολύ δρόμο ακόμη προκειμένου να προσεγγίσουμε τα σύγχρονα ευρωπαϊκά πρότυπα. Είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μας αρέσει να φοράμε το καπέλο του Ευρωπαίου. Ωστόσο, το καπέλο αυτό μας πέφτει κάπως φαρδύ και ο τρόπος που το φοράμε δυστυχώς μας εμποδίζει να βλέπουμε τι γίνεται στο γύρω από μας χώρο της Ευρώπης …
Η Ελληνική κοινωνία, έχει προ πολλού οδηγηθεί σε έναν λαϊκισμό, ο οποίος με τη σειρά του την οδήγησε στην «ελαφρά τη καρδία» απόκλιση από τα ευρωπαϊκά δεδομένα, δημιουργώντας μια μεγάλη αδρανειακή μάζα που αντιστέκεται στο αυτονόητο των εξελίξεων. Οι εξελίξεις αυτές όμως, μέχρι κάποιο βαθμό και λόγω της οικονομικής κρίσης, κρίνονται αναγκαίες.
Αναδεικνύοντας επί χρόνια τις «ελληνικές ιδιαιτερότητες» ως το πρωτεύον ζήτημα σε κάθε σχεδιασμό και παραβλέποντας τις διεθνείς εξελίξεις (ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό χώρο) καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα σπάνιο είδος επιχειρηματικών κανόνων και μια ιδιόμορφη κουλτούρα ειδικής «ασυλίας» απέναντι στις Υποχρεώσεις (responsibilities) και απέναντι σε αυτό που αποκαλούμε Ευθύνες (liabilities). Αποτέλεσμα, η παρατεταμένη απόκλιση της Ελλάδας από τα ευρωπαϊκές πρακτικές να υπονομεύει κάθε παραγωγική δραστηριότητα.
Τα γνωστά επαγγέλματα κύρους
Έχοντας μία αρκετά καλή γνώση του επαγγέλματος του Μηχανικού, θεωρώ πως οι εν λόγω επαγγελματίες δυστυχώς δεν φαίνεται να αποτελούν την εξαίρεση του παραπάνω κανόνα. Έστω και αν από τη φύση τους θα έπρεπε να μάχονται τον ισοπεδωτικό λαϊκισμό ο οποίος τους υποβαθμίζει τόσο επιστημονικά όσο και επαγγελματικά στους διάφορους τομείς που δραστηριοποιούνται: στην Οικοδομή, στο Εργοτάξιο, στη Βιομηχανία, στις Υπηρεσίες, στο Δημόσιο. Ο Κλάδος των Μελετών και Κατασκευών ειδικά κατά την τρέχουσα περίοδο της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, βιώνει ασυνήθιστες δυσκολίες.
Παρόμοιες καταστάσεις «αρρυθμιών» σε θέματα θεσμικών πρακτικών, παρατηρούνται και σε άλλα Επαγγέλματα όπως Λογιστές, Δικηγόροι, Γιατροί κλπ. Το Σύστημα αφήνει περιθώρια για μονομερείς υπερβάσεις, υπεκφυγές και ατιμωρησία των παρανομούντων και αυτών που με λάθη ή παραλείψεις τους ζημιώνουν» με τις γνωστές, εδώ και χρόνια, συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο. Και πολλοί είναι αυτοί που θέτουν το ερώτημα: Τελικά πού βαδίζουμε;
Ασφάλιση Επαγγελματικής Ευθύνης
Ο εγχώριος θεσμός της Ασφάλισης Επαγγελματικής Ευθύνης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αδράνειας και απόκλισης από διεθνώς ισχύοντα πρότυπα. Ένας θεσμός που είναι από τη φύση του απόλυτα καταξιωμένος για τη χρησιμότητά του και που δεν κοστίζει ακριβά. Θεσμός που εφαρμόζεται διεθνώς χωρίς να επιδέχεται εύκολα «εθνικές πατέντες», που να τον εκφυλίζουν σε «ψευδεπίγραφο» ασφάλισης, μεταφραζόμενο στην πράξη σε ένα «χαρτί» και αδιαφορώντας για το αν καλύπτονται οι πραγματικοί κίνδυνοι και οι υπαρκτές ευθύνες. Το αποτέλεσμα αυτού είναι η αμφισβήτηση της υποσχόμενης αποζημίωσης όταν χρειαστεί και η δυσφήμιση του ρόλου της Ασφάλισης. Γιατί δυστυχώς, πολύ συχνά ακούγεται με τρόπο καθαρά απαξιωτικό: για ποια Ασφάλιση να μιλήσουμε και για ποιες Ασφαλιστικές Εταιρείες;
Και όμως, υπάρχουν αξιόπιστες και οικονομικές λύσεις στο ευρύτερο θέμα της Ασφάλισης. Ένα βασικό όμως πρόβλημα που υπάρχει στη χώρα μας είναι η έλλειψη επαρκούς και αντικειμενικής πληροφόρησης με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η λεγόμενη «ασφαλιστική συνείδηση». Η δε αγορά δεν βοηθά τις εγχώριες ασφαλιστικές εταιρείες να προβληματιστούν σωστά, συνεπώς αυτές δεν έχουν σαφή γνώση γύρω από το θέμα της Ασφάλισης Αστικής Ευθύνης, ούτε και το έχουν προσεγγίσει επαρκώς. Ωστόσο, αντικειμενικά και επί της ουσίας, η Ασφάλιση Αστικής Ευθύνης δεν «πωλείται» από τις ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά «αγοράζεται» από τους ενδιαφερόμενους συνειδητοποιημένους επαγγελματίες, οι οποίοι κατανοούν τη χρησιμότητά της.