ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Η ελληνική πραγματικότητα
Η πρακτική εμπειρία στη χώρα μας δείχνει πως ο θεσμός της Ασφάλισης δεν αξιοποιείται σωστά, και σύμφωνα με τα καταξιωμένα διεθνή πρότυπα. Παρατηρείται σοβαρό έλλειμμα αξιόπιστης πληροφόρησης για τον υποστηρικτικό ρόλο που η Ασφάλιση μπορεί αντικειμενικά να προσφέρει στο σύγχρονο Επιχειρηματία καθώς και ουσιαστική απόκλιση σε ότι αφορά την αρτιότητα και την πληρότητα των ασφαλιστικών καλύψεων. Θέματα που ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με ιδιαίτερη σοβαρότητα.
Παρατηρείται πως η μέριμνα για ασφάλιση περιορίζεται συνήθως στην κλασική Ασφάλιση «Πυρός και συναφών κινδύνων». Η ασφαλιστική κάλυψη για «οικονομική απώλεια-απώλεια κερδών από την επέλευση κάποιου κινδύνου» πολύ συχνά απουσιάζει ή υποβαθμίζεται.
Από τη μέχρι τώρα σχετική προσωπική εμπειρία μου, κάποιοι αντικειμενικοί λόγοι με κάνουν να πιστεύω πως η ελληνική ασφαλιστική αγορά βρίσκεται τουλάχιστον είκοσι (20) χρόνια πίσω από την αντίστοιχη του βασικού πυρήνα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μια πικρή πραγματικότητα, που συντάσσεται με την ευρύτερη άποψη “περί ελλείμματος” που χαρακτηρίζει το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της χώρας μας, το οποίο επιμένει να εθελοτυφλεί και να «αγνοεί» παγιωμένες αρχές της ευρύτερης αγοράς και τις σύγχρονες εξελίξεις που η Ευρωπαϊκή Ένωση και η παγκοσμιοποίηση αργά και συστηματικά επιβάλλουν. Η τρέχουσα οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία για ανατροπές και για αλλαγή του σκηνικού.
Θέμα που έχει απασχολήσει έντονα την ασφαλιστική αγορά, είναι η αφερεγγυότητα του Ασφαλιστή σε ότι αφορά τη μη απόδοση στην Ασφαλιστική Εταιρεία των ασφαλίστρων που εισπράττει. Οι Ασφαλιστικές Εταιρείες φαίνεται να έχουν αναγάγει σε μείζον θέμα κάτι που κατά βάση αφορά τη συμβατική σχέση τους με τους Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές και έχουν εμπλέξει και την Πολιτεία στη λήψη δραστικού μέτρου του "Ασφαλιστικού Τειρεσία". Δηλαδή, τιμωρία του καταχραστή Ασφαλιστή με εγγραφή του στους καταλόγους “Τειρεσία“! Κάτι που μπορεί στην πράξη να σημαίνει αδυναμία άσκησης του επαγγέλματος. Λύση, που έχει χαρακτηριστεί υπερβολικά αυστηρή και που θα μπορούσε να λεχθεί πως παραπέμπει σε ακραίο νομοθέτημα της εποχής της αρχαίας Μεσοποταμίας ("Αν το σπίτι καταρρεύσει και σκοτωθεί ο Ιδιοκτήτης του, θα θανατωθεί ο Κατασκευαστής που το είχε κάνει ..." - Κώδικας Χαμουραμπί, 1760 π.Χ.)! 
Η Ευθύνη, στην ευρύτερή της έννοια φαίνεται να είναι το μεγάλο ζητούμενο στην πρωτόγνωρη αυτή περίοδο που βιώνει ο κάθε επαγγελματικός κλάδος και ολόκληρη η χώρα.